Նոր լույս տեսած «Ծիլի-Ծով» գրքիցս հրապարակում եմ իմ մեծ վարպետին և աշխարհի ամենաազնվական հային՝ Տիգրան Մանսուրյանին նվիրված բանաստեղծությունների շարքը նրա 75-ամյակի առթիվ:
Իմ մաեստրո պապիկին – Տ.Մ.
*
Որսը և որսորդը շտապում են՝
իրարանցելով խաշխաշե աշունը:
Վերևում,
երկար ճամփորդության համար
անհրաժեշտ ամեն ինչ ամբարած,
հյութեղ մեղրատանձն իր ծառին
վայելում է արևը աշնանային առավոտվա:
Վերջն այնքան անսպասելի է գալիս,
որ որսն ու որսորդը բաժանվում են
անհրաժեշտ:
*
Կուշտ սարդն անձրևից կաթ է որսում –
զվարճանում է:
Սարդն իր վերջին սարդոստայնին
ողջ Աստի աստղածորն է շարահյուսել:
Այլևս չսովելու հեռանկարը
այնկողմնային կապույտն է մշուշի:
*
Հնարավոր չէ սիրել
առանց ունենալու ցանկության
և… հնարավոր չէ ունենալ:
Հնարավոր է միայն հրահրել
վերածվելու ուղղությունը:
*
Ջուրը հասնում է ջրին –
պղտորվում է…
ծովի կանխազգումից:
*
Աշնան ամպ ու զամպին կորցրածս ճանապարհը
երևակայում եմ… շոշափելով
հրեշտակի պորտից երեք մատ ներքև
Ջրհոսի համաստեղության նշանակը…
Տեղորոշումն անհնար է առանց երկինքը կարդալու:
*
Ցուրտ համակարգում
բոլոր տաք բաները փնտրում են իրար…
Տաքանալն ու տաքացնելը
նույն բնությունն ունեն:
*
Աշունն անցնում է լալահառաչ թափորով ՝
քթի տակ շվշվացնելով տխուր ձայնանիշեր
անվերադարձ բաների մասին:
Ես էլ եմ տխրում արդեն սովոր ձևով
ու պատրաստվում հրաժեշտի:
Մի քիչ մեռնելը
միշտ լավ է առողջության համար:
*
Այն ամենն ինչ խանգարում էր ինձ ապրել՝
ինձ սովորեցրել էին:
Հիմա գրեթե լսում եմ լռությունը:
*
Ամբողջ տարին ես արև կերա քեզ համար,
իմ ծառ, և անձրև խմեցի մշուշներից,
լուսնյակ գիշերներում և խավար
սվսվացի խաղաղության նինջը՝
կպած երկնատարած մարմնիդ այս բարալիկ ճյուղին:
Եսը տարվա հիշողությունն էր,
որ կանաչ եղավ, կարմիր և դեղին,
եղավ առաջին ու վերջին անգամ և ահա
սառը քամիների շնչից
հեզորեն հողագույնին հանգավ:
Քեզ անուշ քուն…
[առանց ինձ]
մերկ ու ցանցառ իմ ծառ:
