Ուրիշս

Սելֆի, սելֆի, սելֆի, սելֆի –
մատներս՝ վայելում են առավոտն ու մոկկան,
ազդրերս՝ մոխիտոյով, ծովե լազուրի հետ,
աչքերս՝ պչրահուն, ասես միակիս գտած լինեմ,
ես՝ իբր միամիտ շրջվեցի
ծանոթ ոտնաձայնից այնպես,
որ համ դեմքս երևա, համ էլ տուտուզիկիս կորը,
ես՝ լիֆտի հայելում պճնված՝ գործի,
ես՝ օֆիսի հայելում՝ պճնված՝ լանչի,
ես՝ լանչի հայելում՝ պճնված՝ աշուն,
ես՝ ելնում եմ հայոց լեռները նախշուն,
ես՝ փայփայում եմ անտուն մի շունիկ,
ես՝ աչքով եմ անում ծիծիկներով շքեղ,
ես՝ իբր հին մի քաղաքում մի իբր
մոլորվել եմ անմեղ, ինչպես
աստվածածնի պատին աճած անմոռուկը,
ես՝ վայելում եմ երեկոն ու սպիտակ գինի
ես՝ բրոդսկու հատորով եմ մատուցում լուքըս,
ես՝ պատվիրում եմ քաղցր,
(քաղցր ջան, իսկ չունե՞ք քաղցր՝ առանց քաղցրի)
ես՝ իբր հոգնած եմ, թախծոտ ու հուսահատ,
ասես այս սպասումն այնքան երկար տևեց,
որ կլիմաքսն ավելի շուտ կհասնի
Պենելոպեին, քան Ոդիսևսը,
բայց ես՝ բոմբ եմ ու ես
բոմբ եմ նայվում անգամ դեպրեսված,
ես
երբ սելֆիի ռակուրսից եմ
ինքս ինձնով զմայլվում՝
ասես ուրիշը զմայլվի։