Լեզուն սինթետիկ աշխարհում հիշողության նշանագրման, հաղորդության և մեկնության նույնքան հզոր ամբար է, որքան գեները` բնականում: Այն գեների պես խնամքով կուտակում ու պահպանում է իր ծագման պահից իրեն շնորհված բոլոր բնածին որակներն ու ամեն վերածնվելուց հետո ձեռք բերած բոլոր փոքրիկ խեղումները, որ իր ինքնության մասն են դառնում: Հայերենը հնագույն կենդանի լեզուներից մեկը լինելով՝ ամենաբազմաշերտերից է այս առումով: Այն փառահեղ լեզու է, ինձ համար՝ իսկական պաշտանմունքի առարկա, ժամանակի մեջ մեծ ճամփորդության անսպառ ծով: Պետք է մայրենի լեզվին տիրապետել այն աստիճան, որ դու ի վերջո կարողանաս խոսել ինքդ քեզ և ոչ թե ինքը` իրեն, այսինքն ուրիշներին քո բերանով:
