Վերջին ծմակուտիդ վերջին քարախուփն էր մերը
և ոչ անդաստանը քո վաղեմի փառքի –
էն-էն չափազանց մեծը էս կյանքի հագով,
որ միշտ հետմահու է խոստացվում, ինչպես
տերյանենց, չարենցենց, բան…
Եվ մենք՝ ամենքս մեր տոհմի վերջին էգը կամ որձը,
որ ոչ քո ծով արտերի ցորյանն ենք գովերգում,
ամբարների մեղրը բլա-բլա-բլա
և ոչ նույնիսկ քո սրբության համար
դոշ և առհասարակ տալիս՝ իբրև խաչակիր մահապարտներ,
այլ քո տեսած, բայց ծեր մարմնի
ծուլամորթ որմնադիրներից վերջինները իբրև,
հայերե՛ն,
լռվցրել ենք կոֆե-սիգարետով:
Մենք քո դարակազմիկ կտերի նկատմամաբ
խոհափիլիսոփայորեն կարկամած հավեր եղանք՝
ձու ածելու իմաստի շուրջ խախտված
որովհետև, ինչ թաքցնեմ,
քո փոխարեն վաղուց այլերեն երկնաքեր կա նախագծված,
մինչ այդ՝ միջանկյալ ռըսերեն խրամատներ ու շին բարաքներ թյուրքերեն,
որովհետև էլ ոչ ով է մեզ փորձում ականջ դնել, բացի մեզնից:
Սո, քանի դեռ ժամանակ կա մի քիչ
դառնանք և զ՛օղորմին տանք նրանց, որք լիզեցին քո դին
դեռ քառասուն օր ևս, ոչ իբրև արալեզներ փրկության
այլ որովհետև իրենք էին քո մարմինը
և իրենք իրենց էին նման մահություն ճամփում:
Ավագը, լեզվիդ ծուղակներում մոլորված այդ ճգնավոր մոգը
և իմաստային ծուղակներ լարող այդ չարաճճի որսորդը բառերի:
Հուսիկը, երգերի մեջ ապրող այդ ջահել աշուղն ու հմուտ սիրեկանը
ում ուրվականն օրերի հետ անցնող մշուշոտ շրջմոլիկի է նման:
Վիոլետը, որ լկստվացրեց քեզ լկստվացրեց էնքան, որ շնանաս,
որ զարթնանա քո փչացած քոքը… քո՛քդ կտրվի, քո՛քդ:
Պասկը, այդ հաստաբուն կաղնին, որ դանդաղկոտ լռությամբ ճաշակում է
քո ընդերքում բնադրած ձանձրույթը, լոկշը տիեզերական:
Հակոբը, այդ բարեպաշտ մեկնիչը,
որ բառերի ոսկուն է միայն իր թուլությունը պահ տալիս,
երբ շուրջը հողեր կան խոպան ու սով է ամենածեծված իմաստով:
Հասմիկը, փասյանի զգեստներ հագնող այդ սև ագռավը,
որ ձմեռվա կեսին է միշտ ձվադրում իր երգերը:
Հարենցը, պատերիցդ զարդանախշեր քանդող այդ անխոնջ ցեցը,
որ քո մեջ քեզնից թաքուն հմայություններ է մտմտում:
Մարինեն, քո սարսափելի մթություններում շրջող այդ փոքրիկ աղջնակը
ահա վախեցած է ձևանում, որ դու քեզ ահարկու զգաս:
Աննան, ում երգը հեռուներում չքնաղորեն մեռած աստղի լույսն է,
որ մենք վայելում ենք գիշեր առ գիշեր իբրև ներկա շարունակական:
Եվ ես, քո անտաշ մնացած վերջին քարերից մեկը,
որ ցինիկաբար կարծեցի,
թե մահախոսականն ապրողներին կազատի մեռելներիցս
և ճառեցի այն նախապես:
Նվիրվում է բանաստեղծ Հովհաննես Գրիգորյանի հիշատակին:
