Նեթֆլիքսի նոր խզարումի` I’m Thinking of Ending Things-ի առաջին տեսարանում երկար ու կայֆոտ դիալոգի մեջ հնչում է նաև այս բանաստեղծությունը, որի հեղինակն իբր հերոսուհին է։ Իրականում տեքստի հեղինակը կանադացի բանաստեղծուհի Eva H.D.-ն է։ Ֆիլմի մթնոլորտում այն էնքան տպավորիչ էր լսվում, բայց բացի այդ մի հատիկ տող ուղղակի սպանեց ինձ նենց, որ հավես արի թարգմանեցի, մանավանդ ֆիլմի շուրջ աղմուկը նոր-նոր է սկսվում։
Ոսկրաշուն
Ահավոր է տուն վերադառնալը –
մեկ է՝ շները լիզելու են դեմքդ, թե չէ,
կնիկ ունես, թե միայն
քեզ սպասող միայնությունն է կնոջ դեմքով։
Տուն գալու մենությունն ահավոր է էնքան,
որ քնքշանքով ես հիշում
ծանր մթնոլորտն էն տեղի՝
որտեղից հենց նոր թռար,
էն որ ամեն ինչ ավելի դառն է,
երբ տանն ես։
Մտքումդ մակաբույծներն են՝
կառչած ցողուններից,
ժամերը՝ ճամփեքին,
ԱԳԼՃԿ-ներն ու պաղպաղակները,
անսովոր ուրվագծերը
ամպերի, լռությունը՝
կարոտով, զի չի ուզվում վերադառնալ։
Տուն դառնալն ուղղակի
սարսափելի է։
Եվ տնական լռությունը և ամպերը
հանգում են առ ոչինչը
տհաճ։
Ամպերը, ինչպիսին որ ե՛ն,
կասկածյալներ են փաստորեն
անցյալում թողնվածներից
տարբերվող բաներով սարքված։
Դու ինքդ՝ կարված ես
մեկ ուրիշ ամպամած կտորից
տարած-հետ բերածդ,
մնացորդած,
ի վերուստ նզովյալդ,
վերադարձի անգոհությամբ
անփութորեն լխկածդ
ճոխ հանդերձանքի
քրչոտ մաշվածք։
Տուն ես վերադառնում
լուսնէջ, օտար,
և կարծես կրկնապատկվում է
Երկրի ձգողությունը,
կորզանելով կոշկաթելերդ
և ուսերդ՝
ավելի խորը փորագրելով
տագնապի գիրը ճակատիդ։
Տուն ես դառնում խորամուխ,
ցամաք, վաղվան շաղկապված
էն փխրուն թելով, որ․․․
Ինչևէ․․․
Հառաչում ես նույնանուն օրերի գրոհից։
Նույն հաջողությամբ կարելի էր, մեկից․․․
Լավ էհ․․․
Ինչևէ․․․
Վերադարձար։
Արևը վերուվար է անում
հոգնած բոզի պես,
եղանակն անշարժ է
հանց կոտրված վերջույթ՝
մինչ դու պարզապես ծերանում ես։
Ամեն ինչ անշարժ է բացի
աղի մակընթացությունները մարմնումդ։
Աղոտ տեսողությունդ։
Քո եղանակը դու կրում ես քեզ հետ
որպես հսկա կապույտ կետ,
ոսկրամած խավար։
Վերադառնում ես
ռենտգենյան տեսողությամբ։
Աչքերդ սով են դարձել։
Տուն ես վերադառնում քո մուտանտ նվերներով
քո ոսկրե տուն։
Ամենն ինչ հիմա տեսնում ես –
այս ամենը՝ ոսկոր է։
Եվա Հ․Դ․
Bonedog by Eva H.D.
Coming home is terrible
whether the dogs lick your face or not;
whether you have a wife
or just a wife-shaped loneliness waiting for you.
Coming home is terribly lonely,
so that you think
of the oppressive barometric pressure
back where you have just come from
with fondness,
because everything’s worse
once you’re home.
You think of the vermin
clinging to the grass stalks,
long hours on the road,
roadside assistance and ice creams,
and the peculiar shapes of
certain clouds and silences
with longing because you did not want to return.
Coming home is
just awful.
And the home-style silences and clouds
contribute to nothing
but the general malaise.
Clouds, such as they are,
are in fact suspect,
and made from a different material
than those you left behind.
You yourself were cut
from a different cloudy cloth,
returned,
remaindered,
ill-met by moonlight,
unhappy to be back,
slack in all the wrong spots,
seamy suit of clothes
dishrag-ratty, worn.
You return home
moon-landed, foreign;
the Earth’s gravitational pull
an effort now redoubled,
dragging your shoelaces loose
and your shoulders
etching deeper the stanza
of worry on your forehead.
You return home deepened,
a parched well linked to tomorrow
by a frail strand of…
Anyway . . .
You sigh into the onslaught of identical days.
One might as well, at a time . . .
Well . . .
Anyway . . .
You’re back.
The sun goes up and down
like a tired whore,
the weather immobile
like a broken limb
while you just keep getting older.
Nothing moves but
the shifting tides of salt in your body.
Your vision blears.
You carry your weather with you,
the big blue whale,
a skeletal darkness.
You come back
with X-ray vision.
Your eyes have become a hunger.
You come home with your mutant gifts
to a house of bone.
Everything you see now,
all of it: bone.
