*
Ապրիլից հունիս,
հունիսից օգոստոս,
օգոստոսից նոյեմբեր
ու նոյեմբերից ապրիլ
«հանդիսատեսի խնդրանքով» հա երկարացվում են
«Շապիտո կայսերական կրկեսի» հյուրախաղերը Երևանում,
որն իրականում բավարար գումար չի վաստակում
այստեղերից ի վերջո ռադ ըլնելու համար:
*
Մոբունտուն Կոնգոյից Երևան էր փախել, որ Բանանցում ֆուտբոլ խաղա,
բայց չվերցրին ու հիմա շինարարության վրա տուֆ քար է կրում
ու Սևո երջանիկ մականունը:
Իսկ Արմանը թռել է Մոսկվա, քանի որ Երևանում ազատ սեքս չկա:
Մոսկվիչկա Մաշան էլ Բոսթըն է մեկնել,
որ ծեր մագնատի հետ ամուսնանա
ու դառնա Մարիա Ադամս Հյուսթըն:
Չաղ ու բախտավոր իր կենցաղից
Նյույորքցի Սմիթը հեռացել է Տիբեթ,
որ վերագտնի կյանքի համն ու հոգևորի ուղին:
Նեպալցի Ռամը, իր Գանջա հոր հինգերորդ որդին՝
այդ դուբայաբնակ խորամանկ տաքսիստը – երազում է պսակվել
կապուտաչյա ու սպիտակամորթ եվրոպացու հետ
մինչդեռ բանից անտեղյակ այդ խորհրդավոր Աֆինը
ահա Մարսելից կհասնի Արլին՝
բացահայտելու իմպրեսիոնիզմի ծննդյան գաղտնիքը:
– Մենք բոլորս եկվորներ ենք, եղբա՛յր,
եւ մի օր մեկ է գնալու ենք այստեղերից էլ,-
մխիթարեցի ես նրան,
որ գթա ու քաղաք տանի մեզ մթին արվարձանից:
*
Մի ընկեր ու ընկերուհի՝ մարգինալ ըմբոստների դասից,
որ միս չէին ուտում, ցելլոֆան չէին բռնում,
աջ ու ձախ հոլովում էին հեղափոխություն բառը,
լսում ջազի ամերիկյանն ու էթնո-պրոգրեսիվը ռոքի,
հագնվում հանց պացիֆիստ հիպպի՝ քարկոծելով
պոպ աստղերին լոկալ, արտիստներին պալատական
եւ դիսկուրս վարում Հայաստանից, որը վաղն է գալու՝
բարիկադներին ծանոթացան ու ամուսնանում են ահա…
Եւ հիմա մենք բոլորս՝ Քաջիկը, Վաչիկը, Խաչիկն ու Հրաչիկը
հարսանեկան խնջույքին նստած
զույգ ծաղիկների կենացի վրա
վայելում ենք խորովածներով պարը,
խմում ենք թանկանոց կեղծված օղի,
որի որակը զնաչելիորեն այս տարի բարձրացրել են ,
խուժան անեկդոտներով ցրում դառնությունը
մեր համակ պարտության
ու հելնում ենք… հելնում ենք պարելու պատռոնդաշը,
դաբա-դաբա-դաշը:
*
Տաք ու սև անձրև ճերմակ ձյունասառցին՝
Երևանը գնում է ոտքի տակ
ինչպես ֆրանսիական շոկոլադով բեզե –
հալվող, ժամկետանց ու գեշ –
գայթակղելու ոչ մի ջանք, ընթրիք չքավորի,
որ միշտ նման է ինչ-որ բանի, բայց այն չէ,
երբեք այն չէ:
Մենք ախր դարձել ենք այն ինչ կերել ենք՝
անշառ, հագեցնող, դարչնագույն անհամություն:
Դարձել ու դարձնում ենք:
*
Ավտոմոյկի մուտքի ճենջոտ ազդ-պաստառին
կալիֆորնյական ծծաճերմակ ծիտիկները
բոռդո պորշի փրփուրն են խոստումնալից լվում,
մինչ ներսում ցրտից բըզըզնած հնդիկ ուսանողը
թախծում է դարչնաբույրն իրենց անուշ երկրի,
ուր արևելքի եդեմներին հիմա պայծառ իրիկուն է իջել … օմմ…
– Մենք բոլորս եկվորներ ենք, եղբա՜յր,
եւ մի օր վերադառնալու ենք անպայման
մեր ուրիշ տեղն ուր խաղաղ է հոգին
ու երկա՜ր արևի կյանքը…
բայց էս պադպռեսս լավ չեք չորացրել, ապե՛,
սալոնից էլ հոտ ա գալիս, ասըմ եմ էն հի՛ն հո՛տն էլի՛ գալի՛ս ա,
լավ չե՛ք լվացե ապե, լավ չեք լվանում, արա՛,
ականջներիդ օղ արեք՝ սա Հայաստանն է ու վերջ…
սա Մոսկվան է ու վերջ… սա Փարիզն է
ու վերջն է սա… քո՛ գաղթական…
*
Տիգրանուհին քթի պլաստիկա է արել,
ֆոտոէպիլյացիա, շեյփինգ, սկռաբ ու մանիկյուռ,
որ գայթակղիչ դառնա, ամուսնանա
ու սեռական կյանք ունենա մարդավարի:
Իսկ երբեմնի սիրունիկ Սուսաննան, որ հղի է երրորդով՝
մտածում է, որ ձախողեց, տերը տվեց իր կյանքը,
ախ, աման-լվացք-թխվածք ու կենցաղային այս քաքը…
մինչդեռ հիմա կարող էր օֆիսում նստած
հալալ մի գավաթ սուրճ խմել ու մտածել
արձակուրդը Նիցցայում անցկացնելու մասին:
– Մենք բոլորս եկվորներ ենք եղբայր,
էս մեր օդը չի ուրեմն, որ շնչում-շնչում ու չենք հագենում,-
ասեցի ես Սուսանի մարդուն՝ Արտաշին,
ով աշխատում է օրը քսան ժամ, որ տուն պահի
ու չի ձգում էլի, չի հասցնում…
– Ա՛ռ, ծխի՛ իմ աճեցրած բերքից,- ասի,-
ու Տո՛ւն թռի մի քանի վախտով, Տո՜ւն…
(աստղազարդ էր երկինքը ամպերից վերև
ու պսպղում էր Կարապի ալֆան):
