«Պապ, երբեմն ուզում եմ այնպիսի բանաստեղծություններ գրել, ուր դու ծովահեն կլինես` անողոք ու բռի, աչքդ հանած ու կաղ, բայց սեփական նավով, ազատ, ինչպես օվկիանոսի քամին: Ես ուզում եմ, որ քո մասին լեգենդներ պտտվեն, պապ, որ դու թաքուն պահած գանձեր ունենաս ինչ-որ մի տեղ, Հնդկական օվկիանոսի մի անանուն կղզում, որի տեղը միայն դու կիմանաս ու նույնիսկ ես չեմ իմանա:
Երբեմն ինձ հազիվ եմ զսպում, որ այնպիսի բանաստեղծություն չգրեմ, որն անպայման պետք է փակվի շշի մեջ ու անհույս նետվի ծովը` քեզ հասնելու երազով, որովհետև դու հեռավոր ծովերում պիտի լինես, ահ ու սարսափ պիտի տարածես քո չարագործ հրոսակախմբի հետ` սև դրոշը պարզած անխնա թալանես եվրոպական առևտրական նավերը, իսկ եվրոպացի առևտրականներին որպես ծիսական մսացու ծախես քո մտերիմ մարդակերների ցեղին:
Ինձնից ոչինչ չի գնում պապ, ես կարող եմ գրել այդ բանաստեղծությունը, որ մի ակնթարթում կհասցնի քեզ իմ երազի ինքնությանը, բայց թե ինչու չեմ գրում… միգուցե ես ել եմ քո նման. նենց էլի… »:
«Որքան էլ ցավոտ ու մահացու անտանելի է ինձ համար` անպայման գրիր այդ բանաստեղծությունը, տղես, որովհետև դու դրա համար ես ծնվելու, որովհետև աշխարհի բոլոր տղերքը դրա համար են ծնվում և ընդհանրապես` խորապես թքած իմ վրա, որ նույնիսկ հեծանիվ քշել չգիտեմ:»
Ընթացիկ փոխազդեցությունների տեսություն, հատված
1 thought on “Անվերջանալի նամակ որդուցս”