Ալմոդովարի նոր «Հարևան սենյակը» (The Room Next Door) ուղղակի չքնաղ էր։ Համենայն դեպս անցյալ ու էս տարի աղմուկով լրահոսը ողողած ֆիլմերից, որոնց մեծ մասը նայել եմ՝ իր ազդեցությամբ կտրուկ տարբերվող։ Ալմոդովարի ֆիրմային գունագեղությամբ կառուցված գերոճային կադրերը, Թիլդայի կիսամեռելային, ոչայսոչայն-աշխարհիկ դեմքն ու ուրվականային մարմնագծերը, գերէսթետիկ ինտերիերները, զուսպ ինտելեկտուալ երկխոսությունները՝ խորը, բայց մարդկայինորեն պարզ լեզվով, կենցաղային շղարշի մեջ հավերժական հարցերի շոշափումով՝ մի տեսակ ինձ շատ հոգեհարազատ պոետիկա էին ստեղծում – ֆիլմը դարձնելով գերզգայական վայելք ու մելանխոլիկ մեդիտացիա կյանքի ու մահվան, իսկ ավելի ճիշտ գեղեցիկ մահվան թեմայով և ամենակարևորը՝ պայծառացման պես եկած մի ըմբռնումով, թե ինչ է առհասարակ պոետիկան, եթե ոչ հավերժական հրաժեշտից առաջ կյանքի չքնաղ առկայծումի ակնթարթը անվանելու մարդկային ծիսակարգ։
