Երկիր | 20.01.2011
Գրականագետ Արքմենիկ Նիկողոսյանը լրագրողների հետ հանդիպմանը նշեց, որ առաջին անգամ են գրական տարին ամփոփում հրապարակավ. պատճառը լրատվամիջոցներով գրականության քարոզչության պակասն է:
Նիկողոսյանի հավաստմամբ` գրական էջերին ու հաղորդումներին հեռուստաընկերությունները եթերաժամ չեն հատկացնում` մտածելով, որ այն գովազդ չի բերի:
«Գրական տարին չէի ասի, որ հարուստ էր իրադարձություններով, մանավանդ որ իրադարձություն ասելով հասկանում են երեւույթ, որը մեծ աղմուկ է բարձրացրել: Տարվա ընթացքում եթե հետեւենք հեռուստաընկերություններում եւ մամուլում սփռված տարբեր հայտարարություններին, կտեսնենք, որ գրական աղմուկներից մեծ մասն էլ շինծու է»,- ասաց Արք. Նիկողոսյանը:
Վերջինս նշեց նաեւ, որ ցավալի է` երբեմն երկրորդական, երրորդական հեղինակներ շատ ավելի մեծ ուշադրության են արժանանում մամուլի կողմից, քան` ճշմարիտ արժեքները:Ըստ գրականագետի, երեւույթը նաեւ լրագրողների անտեղյակությունից եւ գրական դաշտին լավ չտիրապետելու արդյունք է:
«2010թ. տվեց լավ արժեքներ ու գրքեր, գրական մամուլի պարագծում էլ վերջին 2-3 տարվա լճացումներից հետո գրականությունը կրկին արծարծման, զգաստացման, հասարակական իրադարձություններին արագ արձագանքման նշաններ է ցույց տալիս: Իսկ լճացումը բնական երեւույթ է, քանի որ գրական պրոցեսն այնպիսի երեւույթ է, որ վերելքներն ու վայէջքները միմյանց հաջորդելու սովորություն ունեն»,-նշեց գրականագետը:
Նիկողոսյանի համոզմամբ` 2010թ.ամենակարեւոր խնդիրը գրող-ընթերցող կապի սերտացումն էր` շնորհիվ ինտերնետի եւ Կարեն Անտաշյանի բացած «Գրանիշ» գրական բլոգի: Ըստ բանախոսի, առաջին անգամ գրական դաշտում լույս տեսան արժեքավոր գրքեր, ինչպիսիք են Հովհաննես Գրիգորյանի «Երբեք չմեռնես», Վրեժ Իսրայելյանի «Տոնապետ», Հովիկ Չարխչյանի «Չարենցի կրակոցը», որոնք ոչ մի ուշադրության չարժանացան ԶԼՄ-ի կողմից, չնայած գրախանութներից շատ շուտ «անհայտացան»:
Գրող Կարեն Անտաշյանը նույնպես նշեց լրագրողների հոգածության պակասը: Նա նաեւ կարեւորեց 2010թ. Երեւանը համաշխարհային գրքի մայրաքաղաք հռչակելը:
«Ինտերնետային բում ունեցանք 2010-ին, ինչը էապես նպաստեց նրան, որ մենք կարողացանք գրականությունը տեղափոխել ինտերնետի ակտիվ քննարկման եւ տարածման դաշտ: Հայ գրականությունը երբեք ընթերցողներին այդքան մոտ չէր եղել, որքան` 2010-ին»,-ասաց Կարեն Անտաշյանը:
ԶԼՄ-ում շատ երեւալը Արքմենիկ Նիկողոսյանի գնահատմամբ` նաեւ «ինչ-որ բան այն չէ» է նշանակում: Նա պնդում է, որ եթե հայտարարի, թե Վրեժի գրքի հիմնական առանցքը հայ-թուրքական հարաբերություններն են, ավելի մեծ հետաքրքրության կարժանանա:
«Գործառույթը, որ պետք է ունենա գիրքը, չի ունենում: Լավ քարոզչության դեպքում ընթերցողը գնում է դեպի գիրքը: 2010թ. 3 օր շարունակ Մարտիրոս Սարյանի պուրակում գրքի ցուցահանդես վաճառք էր եւ 3 օրվա ընթացքում ոչ մի լրատվամիջոց չլուսաբանեց»,-նկատեց Նիկողոսյանը:
«Գրանիշ»-ը ոչ միայն նոր ընթերցողների ի հայտ բերելուն է միտված, այլ նաեւ` նոր անունների հայտաբերմանը: Անտաշյանը ստեղծեց «Գրանիշ»-ը` «Ով պետք է անի, եթե ոչ` մենք» գիտակցությամբ, ինչի արդյունքում օրական հազարավոր մարդիկ շղարշի տակ գտնվող ստեղծագործություններ են ջրի երես հանում:
«Այսօր մենք ունենք ինքնության առաջին նշանները ցույց տվող գրական սերունդ: Անթրաշ, թոքախտավոր բոհեմը չկա: Գրողներն իջել` մարդկանց հետ քայլում են` ավելի լավ զգալով ժամանակը: Սակայն շուկայական տնտեսությանը «հարիր» գրաշրջանառության մեխանիզմ չունենք, ինչը շատ ու շատ խնդիրների առաջացման պատճառն է»,-ասաց գրողը:
Գրական շուկա ստեղծելու եւ ընթերցող-գրող կապն ամրապնդելու համար, ըստ Անտաշյանի, անհրաժեշտ է գրական ժառանգության ակտիվ թվայնացման գործընթաց, հայ գրականության «արտահանում» եւ ԶԼՄ-ի հոգածություն:
2011թ. կլինի «Գրանիշ»-ի թերթային տարբերակը. համարները լինելու են թեմատիկ:
Անտաշյանը դժգոհում է, որ չունենք ընթերցանության ավանդույթ, փոխարենն ունենք սերիալ նայելու անխախտ ավանդույթ:
Քաղաքակրթությունը հաստատ օրերից մեկ օր կթակի մեր դուռը, երբ տեսնի` սերիալի ժամին նստած ընթերցում ենք:
