Նույն չեբուռեկից եռամսյակը մեկ
թունավորվելու չափ կանխատեսելի,
նույն պոռնոն երկրորդ անգամ
նայելու չափ սենտիմենտալ,
նույն գետը ամեն օր
սողոսկելու չափ միամիտ,
նույն օճառով տարիներով
լողանալու չափ պարզունակ,
նույն մարդկանցից մի ամբողջ կյանք
ձանձրանալու չափ ծույլ՝
էն օրը որոշեցի, որ մի բան պետք է փոխել,
չէ, պետք է փոխել ծնունդների և մահերի
այս հավերժական շրջապտույտում –
թքա՛ծ․․․ էլ մատնաքաշ չեմ առնելու,
ինձ իրապես միայն բուխանկան է դզում։
