կան բաներ իրանց քեֆին, իրանց հավեսով –
ամածյուռ տինտիրիտն է նրանց գոյության ձևը
և կան բաներ, այնպես, ինչպես որ պե՛տք է
այդ դու ես արտֆուդի տոմատ
ինչպես երիտթուրքի արյան խտանյութը
կգրգռեր երիտդաշնակին,
այնպես դու ինձ՝ արնակարմիրս
որ ֆուլ էյջդի ապրվող կյանքի
հյութեղությունն ունես
վերջ անհամ ապրվող օրերին
վերջ չուլանահոտին գավառի
մեզ էլ ոչ մի լայվապետ չի խանգարի
ապրել այս կյանքը գունեղ
թթվավաշոտս
քեզ կարելի է քսել, ճպպցնել,
քեզ կարելի է տարրալուծել
քեզնովոտել ամեն ինչ, ամենքին
տոմատություն իմ
չսիրված անխնամ մորքուրները
շամամները կախ տված հողին
արևով կերակրել են քեզ մի տարի
առջևդ ծնկել, երկրպագել են
որպես իրենց մաշվող կյանքի
տարտամ տոտեմ
կանաչ մացառներում թաքնված
անշտապ շիկնող լոլերիդ
իրենց թթվաշ սերն են հեղել
և թաքուն կարմիրը իրենց
ցավացած օրերի
լոզ, լոզան, լոզանք, նյամ-նյամ
լոզանք ընդունենք միասին
լիզ, լիզան, լիզանք, նյամ-նյամ
չէ, առանց քեզ էն չի
բայց քանի որ արդեն եղել է
տոմատում խեղդվող արտիստ
սնոբները սա կհամարեն էժան տեղայնացում
անցյալում ծեծված բաների
և իմ սերը քո հանդեպ կսպանեն
քոմենթներում
բայց դու հո հիշում ես այն դեպքը,
երբ թքագեղձերս լալիս էին քո կարոտից
և ես գիշերվա միլյոնին անլվա եկա
լֆիկանոցից քեզ տուն բերելու, աղչի –
ախ ոնց բացվեցիր իմ համար էդ գիշեր
մոռանալու չի։
