Ջարմուշի չքնաղագույն «Պատերսոն» կինոպոեմում հնչող բանաստեղծությունների հեղինակը Ռոն Փադջեթն է։ Մի քանիսը թարգմանեցի ձեզ համար։
—
Դդումիկ
Իմ փոքրիկ դդումիկ,
երբեմն Ինձ դուր է գալիս մտածել
ուրիշ աղջիկների մասին,
բայց ճիշտն ասած,
եթե երբևէ լքես ինձ
սիրտս կպոկվի տեղից
ու երբեք էլ հետ չի ընկնի։
Երբեք էլ չի լինի քո նմանը։
Ինչպիսի անհարմարություն։
—
Տողը
Մի հին երգ կա,
որ պապս էր հաճախ երգում,
նրանում հնչում էր՝
«Իսկ չէի՞ր ուզի ձուկ լինել»։
Միևնույն երգում
հա միևնույն հարցն էր,
բայց ջորիով ու խոզով,
բայց էն մեկը, որ հնչում է հաճախ
գլխումս՝ ձկան մասին հարցն է։
Մենակ էդ մի տողը։
«Չէի՞ր ուզի ձուկ լինել»։
Ասես երգի էն մնացածը
չեղածի հաշիվ է։
—
Մեկ ուրիշը
Երեխա ժամանակ
սովորում ես,
որ երեք չափում կա՝
բարձրությունը, լայնությունն ու խորությունը:
Կոշկատուփն ասենք։
Հետո ավելի ուշ ականջովդ է ընկնում,
որ կա նաև չորրորդ չափում՝
ժամանակը։
Հմմ։
Ոմանք ասում են,
որ կա և հինգը, վեցը, յոթը․․․
Գործից հետո
գարեջուր եմ խմում
սովոր բարում,
նայում եմ բաժակի հատակին
և ուրախ եմ։
—
Բանաստեղծություն
Տանն եմ։
Հավես է դրսում՝ ջերմ
արև է սառը ձյանը։
Գարնան առաջին օրն է
կամ վերջինը՝ ձմռան։
Ոտքերս ցած են վազում
աստիճաններով ու դուրս
դռնից, իսկ իմ վերի
կիսանն այստեղ՝ գրում է։
