*
զարգացման ռազամավարություններով ոգևոր,
ահագնացող սղաճի մտահոգությամբ բեռնված,
տասնիննացկեսի խցանումներում թրոմբված մեքենաների շչակներով լեցուն,
աշնանային նոր տեսականու մեծ զեղչերով զբաղ
այս գլուխը,
որ տուն եմ տանում…
օրումեջ անգարից՝ մերձիմահ, ճաղատացման գենետիկ հակումներով այս գլուխը,
որ տուն եմ տանում հոկտեմբերի սառնատտիպ երեկոյի միջով –
այս գլուխը…
նեանդերթալցու այտոսկրերով, հոմոսափիենսի ակնաբիբերով,
մարդ-հմուտի ծնոտով ու մարդ-աշխատողի պնդաճակատությամբ,
միջին բարդության բաց կծվածքով այս գլուխը,
որ աներազ քնով անց տուն եմ տանում երեսունյոթ ավտոբուսի վերջին շարքում…
նրբերշիկների ու նրբասալիկների նախատոնական ակցիաների միջով,
մարդակենտրոն նախազգուշացումների, հիշեցումների, կոչերի ու հրահանգերի միջով
բաղրամյան – մաշտոց – ամիրյան – տիգրան մեծ – արցախի փողացներով
անշեղորեն տունն ի վար գլորվող կրեածիվ այս գլուխը…
հասկացողի բոլոր անցողիկ փաստաթղթերով, բայց դեռ տհաս,
ավելի հաճախ կորած քան գտնված, միջին վիճակագրական այս գլուխը,
որ արդեն երեք միլիոն տարի է ամեն օր տուն եմ տանում
ու հա չեմ կարողանում տեղ հասցնել
կես ճամփին
հանկարծ…
հրեշտակ տեսածի պես դողդոջում է այն մտքից,
որ հեռավոր սարալանջի ցրտատար մշուշներում կորած –
աշնան կաթնուկ ու թանձր մշուշներում կորած,
ուշահաս դեղձենու դեղնող սաղարթներում կորած
արևահամ մի դեղձ կա,
շիկնաթույր ու արևահամ մի դեղձ կա –
փշփշոտ մաշկի տակ՝ մեղրանուշ,
բերքահավաքների սրատես աչքից վրիպած մի հյութալի դեղձ կա,
ում մասին ոչ մի, ոչ մի երգ չի գրվել այս աշխարհում:
