(Ս.Զ.-ին)
Առագաստը ճերմակ իր ականջն է լարել
Ու լսում է ծովի հեքիաթը հին,
Թե ինչպես է մի օր ձուկը թռչունացել`
Դեմ տալով իր տեսիլքը Նրա բնաբանին:
Դու բացել ես հիմա թևերդ երազապաշտ
Ու չես կարող թռչել լիրբ ցեխերից անդին,
Աշխա՞րհն էր վայրենի, թե դու անհաշտ
Քֆուրոտել նրա լավ ու վատին:
Աշխարհն էր խելագար, թե՞ դու նրա բկում
Վերջին թռչնաձկան լողակի փուշ,
Քո ճիչով է նա դեռ իր թոքերը փքում,
Բայց դու էլ կդառնաս մարսված վերհուշ:
Վերջին ակնթարթում անհրաժեշտ է լռել
Միայն Այնտեղ ամոքում կա քո մեծ ցավին
Մերկ լուսինն է ահով իր կենտ աչքը չռել
Ու լիզում է ափը անձուկ խեղդված ծովին:
Կ.Ա, «Վերջից հետո, Սկզբից առաջ», 2004թ
————————–
2001թ-ին, երբ դեռևս Վանաձորում էի ապրում, Մասրենի խմբակում ընկեր Լեռնուհի Գևորգյանի հետ սկսեցինք Սամվել Զուլոյանի (Զուլո) բանաստեղծությունների վրա կառուցված Անթագակիր արքայություն խորագրով գրական-երաժշտական ներկայացում, որտեղ ես պոետի հերոսի դերն էի տանելու ու հիմնական տեքստերն էի կարդալու: Այդպես մոտ մեկ տարի պատրաստվում էինք. ես արդեն անգիր էի արել բոլոր տեքստերը, բայց ձեռնարկը հանկարծ դադարեցվեց ինձ անհասկանալի պատճառներով: Ինչպես վերջերս իմացա, այդ որոշումը մորս ու ընկեր Լեռնուհու համատեղ վճիռն էր, պայմանավորված այն մտահոգությամբ, որ այդ տեքստերը դեպրեսիվ են ազդում իմ “նոր ձևավորվող” հոգեկանի վրա: Իսկ Սամվել Զուլայնի տեքստերն էն ժամանակ իրոք խորը ազդեցության դաշտ էին ստեղծել իմ մեջ: Այդ ժամանակներից մնացել է այս բանաստեղծությունը:
