Երկիրն էսօր առավոտ դոշերն արևին ա տվել –
Էս պարզ բանը հասկանալու համար
մարդ են վառել խարույկի վրա երբևէ
քո դինջ նախնիներից հեռու մի տեղ,
ծտերն անուշ գլխահան են անում իրենց ճռվողյունով,
որ համեղ որդերով լցվելու անհամբերությունն է
դատարկ ստամոքսի,
և սիրո ալգորիթմը՝ գնալ-գալու, գգվելու, կծել-մծելու ,
աղբահաններն էլ ավելի վաղ են զարթնել,
որ քո խմած կոլայի շշերը, քյաբաբի լավաշը,
չռթածի կճեպները, քո մոդայից անցած կոշիկներն
ու նեռվային բիչոկները տանեն աչքիցդ հեռու,
որ դու մաքրակենցաղ համարվես, ազիզ,
եթովպացի կանայք երեխեքին քամակներին կապած
կոֆե են հավաքել էն ռեկլամի մեջի արևակեզ լանջերից,
բիթի եվրոպացիք
վերերկրային հաճույքների մշակույթ են գոյացրել,
մինչև երրորդ գյուղից առավոտ շուտ Վզգոն գործի հասնի
ու ջրի գնով քո առաջ դնի տաք էսպրեսսոն
Մեղեդի կաֆեում, որ երևի դաշնակների
ամենահաջողված սոցիալական պռոեկտն է,
առողջ դիետաներով, մամայի գեներով ու էն գյադու քթով
քսանհինգ տարի հասած դեղձի պես հյութեղ
քարդաշյան սթայլ տուտուզիկը ճոճելով
էն սիրունն անցել է քթիդ տակով,
որ դու լպստես պռոշներիցդ կյանքի համն
ու բողբոջես, այ դախ։
Բայց չէ, ախպեր,քեզ բայլուսով կծել ա
մեծ ձվերով էն պուճուր մոծակը՝ հուսահատության,
թե բա անջատիր այդ ցածրաճաշակ երաժշտությունը,
վարորդ, քանզի ես թախծում եմ այստեղ վեհորեն,
թե բա էս որ բոմժն ա միզել գետնանցումում,
թե բա էս երկիրն աշխարհից կտրված գավառ է ամեն ինչով,
թե բա հավատարիմ համարվող մի ընկեր
լայք ա դրել սրտիկելու փոխարեն,
թե բա մի կին ցամաքեց իմ հանդեպ ու չի տալիս,
ինչ ա թե քաչալ եմ ու ցմփոր,
թե բա վստահության քվե կորզած մի քաղգործիչ
չարդարացրեց համազգային դիսկուրսի մեր սպասելիքները,
թե բա էս քաղաքում նորմալ չիզքեյք չեն տալիս ախր։
Հա լավ, դու ով ես,
որ էդքան տառապանք ես վզիդ վեկալել,
վեր կաց և քայլիր ստեղից, այ ֆուցն։
