Միայն ֆանատիկներն ու ապուշներն են բացարձակապես վստահ իրենց իմացածում, առողջ և արթուն միտքը երերուն է, շփոթված և ավելի շուտ չգիտի, քան գիտի, խուսափուկ է։ Ֆանատիկներն ու ապուշները պատրաստ են կրծել կոկորդդ, ողջակիզել քեզ ու մոխիրը տալ քամիներին առանց աչք-իսկ թարթելու, եթե կասկածի փուշ-իսկ դեմ տաս նրանց իմացության փուչիկին, անգամ եթե իրենց իմացությունն ասում է՝ որ այդպիսի բան չի կարելի անել։ Ինքնավստահությունն ագրեսիվ է, անհանդուրժող, գիտակցված անգիտությունը ներառական է, խոնարհ և բաց ամենայնի համար։ Իրապես հոգևոր փնտրտուքի մեջ գտնվող անձը, իրապես իր եսի սահմանները վիճարկող անձը չի կարող լինել անողոք, չի կարող լինել սվիններով, նրա հայացքն ուղղված է դեպի ներս, նրա սևեռումը՝ տեսնելու ուշիմության վրա է սպառվում ու նրա կարեկցական լինելը ոչ թե բարոյական պարտադրանք է, այլ բաց լինելու բնական կարիք, անհրաժեշտություն, ինքնափխրեցման գործիք։
