Վանաձորյան դիտարկումներ

***
Մարդիկ գլխներից մեծ վարկ են վերցնում, որ միքիչ մեծ դեղատուն սարքեն էն մի քիչ փոքր դեղատան կողքը, որը գոյատևում է դեմքով ճանաչելու աստիճան փոքր շուկայի սպասարկման հաշվին` դրանով իսկ հարամելով երկու դեղատների բիզնեսն էլ:

***
Կարճաժամկետ հեռանկարում բանկերը ճոռոմ-ճոռոմ մասնաճյուղեր են բացում ու ծաղկում է (պարտքով) մանր բիզնեսը, որը հիմնականում զբաղվում է վերավաճառքով ու սպասարկմամբ: Եթե էս համակարգում փակենք գռանտային եվրոդոլլարները (որոնցում վանաձորցիներս հմտացել ենք), խոպան ռուբլին և թողենք միայն պետբյուջետային դրամահոսքերը, կհասկանանք, որ երկարաժեմկետ հեռանկարում համակարգը դատապարտված է ձորի մոշի և ղանձիլի արտահանման հույսին մնալու:

***
Ինչի՞ հաշվին է գոյատևում տեղական չափումներով մեծոտ քաղաքը, որը հիմնական արտադրության տեսքով գրեթե ոչ մի հավելյալ արժեք չի ստեղծում, և դա է մնացած աշխարհի հետ հարաբերվելու իրեն բաժին ընկած տնտեսակերպը: Միայն ու միայն ներսում իր մարդկանց փոխադարձ կապվածության և միմյանցով անկեղծ հետաքրքրվածության հաշվին: Սա մին` մարդուն մարդ զգալու հաճույք է պատճառում, մին էլ աբորիգենային էնդեմիկ դատապարտվածության խեղճություն ներշնչում:

***
Փոքր քաղաքների մեծ զավակները… երբեք նոբելյան դափնեկիրներ չեն դառնում:

Share Button

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *