արագածոտնի նախալեռներում, ծովի
մակերևույթից 1450 մ բարձրության վրա
միջպետական մայրուղուց 1,2 կմ հեռու
հարավադեմ լանջին տեղակայված
մեր տան բակում, ուր գերակա են
լեռնահովտային քամիները զով՝
երբեմն այնպիսի անտանելի աղմուկ է,
ականջը ճմլող այնպիսի շուխուռ,
որ ես գնում գալիս հա բողոքում եմ —
գժվացրեց արդեն էս տաշիտուշին,
հետմահու զիլերի գվվոց-խզզոցը,
խոտհնձիչները բրոնխիտային,
հակակարկտային հրետանին,
սրսկիչները, պարալիչները հորատիչների,
թաթուլը, սոնան, վնասն, էմպետրին:
մեկ-մեկ էլ, ասեմ ձեզ, լուռ է այնպես՝
ասես աշխարհը դրված է մյութի,
բայազետից մինչև երնջատափ
մեծամորից մինչև գութանասար
ծպտուն չկա անգամ, չնչին շշուկ
շշշ, լսու՞մ եք էս լռությունը լուրթ՝
հարցնում եմ ես տնեցիքին,
ուշադի՞ր եք, զգո՞ւմ եք, վայելեցի՞ք,
անդորրը այս էպիկ քար լռության
ներսուդուրս եմ անում ճշտում նորից
հետապնդում նրանց մեծ հաճույքով —
թարթիչներիս ճոմփն եմ անգամ լսում,
սիրտս՝ անհանգիստ պոմպակայան,
մի՞թե էսքան տզզան էր մեր սառնարանը,
օդափոխիչն ինչո՞ւ է էսքան բզզում,
և դռներն ինչու են հոգոց հանում էսքան,
երեկոյի մթում բզզզ-բզզզզ-բզզզ
լսում եք՞ մոծա՞կ է, թե անօդաչու դռոն.
մագնեզիումդ խմե՞լ ես, սիրելիս —
ամեն օր հարցնում է ինձ սիրելիս:
