Ղարաբաղյան ժողովրդավարության կայացածության մասին հեքիաթը «պետքի վրով» էնպես կազմակերպված էինք խաղում բոլորս, որ մի պահ ինքներս էլ էինք հավատացել դրան ու իր իրական՝ ինքնավար մելիքության կարգավիճակով հանդես գալը մի տեսակ ծանր ենք տանում: Դրել չորով ջարդել են, ծիպը ազատ Արցախ, ինչպես սուրբ օջախ, միայն աստվածահաճո և բարի նպատակներով է թուլատրվում մուտք գործել, ասենք, հայրենիքի համար մեռնելու, բարեգործության, ժենգյալով հաց ուտելու, թոթի արաղ խմելու, Գանձասարում նկարվելու: Քաղաքական դիսկուրսի կոչերով, «մարտական» ավտոշարասյունով գնալը իրոք մի թավուր ոչ ադեկվատ քայլ է նայվում էս մենթալ կոնտեքստում, բայց կարող էին ասենք բացատրել, սպառնալ, համոզել- հետ ճամփել, բայց չէ՛, դրել չորով հերձել են, որ «տեղը բերենք»:
