*
Ավելի հյութեղ, քան արևադարձի բոսորաստղը
արյուն ծորացող ամպե երկնից,
շիկնել,
հերքել
ծերացող մարմնի դառնը,
երգել լուսնադողից-դողից թեթև,
չասածի, չեղածի, չապրածի երազներից
գլխապտույտ թրմել հեշտանքի և մահվան:
Այգեկութի գիշերն անց սեր
հավերժի քուն մտնել:
Շոշափել ավելի, քան ափը ափին:
Երերալ, իբրև արբունքից փխրվող սիրտ…
Մոտենալ ավելի, քան շունչը շնչին:
Սարսուռ դառնալ երգի,
փսխել չասվածային ներքինն
ու քեզ քամելու եկածի բռնի քնքշությունից
ոռնալ
ծնվելուց առաջ մեռնելու պես:
Եփ գալ հողից ու արևից խլած մարմնահյութում,
անհագորեն լափել սեփական ներսն ու հրեշներ ծնել,
հուրհրեշներ ծնել ու մաղձ վերջալույսի,
ծովեզերքների փիրուզ դառնալ ու կարոտի թախիծ
ու կարոտի թախիծ ու կարոտի թախիծ…
