Այս պահին Հայաստանում բոլոր մակարդակներում վերից վար, առնվազն երկու տեսակի առճակատում կա՝ երկխոսության վերածվող ընդհատումներով։ Առաջինն ու երևացողը ինստիտուցիոնալ բնույթի առճակատումն է, որ ենթադրում է իշխանության վերաբաշխման ցավոտ գործընթացը՝ պետական ինստիտուտների, շուկաների ու ազդեցության գոտիների վերանայումը։ Մյուս առճակատումը, որ հաճախ ոչ առերես, բայց առավել խորքայինն է` մշակութային առճակատումն է։ Ու թեպետ թյուրիմացաբար «հեղափոխական» կամ «հակահեղափոխական» թիմին պատկանելը լռելյայն ենթադրում է պատկանելություն այս կամ մշակույթին, իրականում այնքան էլ այդպես չէ. սա անգամ ներանձնային խզում լինելու աստիճան խորքային է: Ու, եթե ԱԺ արտահերթով ինստիտուցիոնալ վերաբաշխումները կսկսեն ավելի սահուն գնալ, ապա միջմշակութային դիմակայությունը շատ ավելի երկար ու ցավոտ գործընթաց է, որ ցավոք մեծ թռիչքներով հազվադեպ է ընթանում։ Հիմա Հայաստանը կոշտ խիտինե պատյանը պատռած խեցգետնի է նման, որ ինքն իր համեմատ մի միավոր մեծանալու, աճելու ցավոտ, բայց անհրաժեշտ գործընթացի մեջ է։ Աճելու հնարավորություն ստեղծող այս պատմական փափկությունը շատ երկար չի տևելու, կայունության ու բյուրոկրատիայի կոշտուկը վաղ թե ուշ վրա է հասնելու ու հիմա, հենց հիմա մենք ինչքան շատ մտքեր ու համակարգեր ազատագրենք՝ այնքան ավելի շատ կշահի վաղվա Հայաստանը։
