Կարեն Անտաշյան

— Էհ։— Ախխ արա։— Խի՞, ազիզ։— Էլի՞։— Վայ քու։— Չէ, հա։— Ե՞փ։— Բա ի՞նչ ա անելու։— Ովվ էհ։— Սուս-սուս, այ ախպեր։— Ի՞նչ ենք անելու։— Եսիմ էհ։— Ձև՛ չի։— Դե հիմա էդ ա։—…

մմմմ․․․բանը․․․տանձը փաստատող հաստաթուղթ,գանձը մասնատող անցաթուղթ,թանձր հաստակող խոզապուխտ,հազը փափկացնող միզամուղ,անձը քառատող պարտաթուղթբարձր ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․․ ․ ․…

էսօր ի պատիվ պոեզիայի օրվաբանաստեղծություն էի պլանավորել,բայց օրն անցավ սովորականի պես,ինչպես ինքնամեկուսացման քառասունքիմնացած օրերը՝ հինգանգամյա սնունդ,ընթացքում՝ մաղցր, կոֆե, ընդեղեն,և տտիպ սպասումն արհավիրքի,որ հաստատ կա, բայց դեռ մեզնիցչցավացնող հեռավորության վրա է,քանի որ քարտեզին…

Ոչ ձմեռներն են այլևս մի բան,ոչ գարուններն են հներից սեքսոտ,հին վարպետներին տուրք տալու նման՝առաջանում է այս տեքստը ոտ-ոտ։ Ախր ես ինչպես առանձնացնեմ ինձ՝Մեկելին կոչելով գռդոնչի ամբոխ,բայց գաղտնիք էլ չէ, իմացեք դեմից,որ էս…